کتاب ملت عشق ترجمه ارسلان فصیحی

رمان ملت عشق چند راوی دارد؛ داستان از نگاه دانای کل (سوم شخص) شروع می شود ، با دید اول شخص ادامه پیدا می کند، با دانای کل نیز پایان می یابد. شخص اول داستان در دوارن معاصر زنی آمریکایی به نام اِللا است. اِللا، زنی چهل ساله و درگیر ازدواجی ناموفق است. او به تازگی به ویراستاری کتاب مشغول شده و اولین کار جدی او، مطالعه و تهیه گزارش از کتاب « کفر شیرین »، نوشته عزیز زاهارا است.

اِلا با خواندن رمان ملت عشق، مسحور داستان جستجوی شمس برای یافتن مولانا و نقش او در تبدیل واعظی موفق اما ناخشنود به سالکی متعهد، شاعری با احساس و ترویج دهنده عشق می شود.

در طی این داستان او تحت تأثیر درسها و قوانین شمس قرار می گیرد.

برشی از متن کتاب ملت عشق:
خیلی وقت پیش بود. به دلم افتاد رمانی بنویسم. “ملت عشق”. جرئت نکردم بنویسمش. زبانم لال شد، نوک قلمم کور. کفش آهنی پایم کردم. دنیا را گشتم. آدم‌هایی شناختم، قصه‌هایی جمع کردم. چندین بهار از آن زمان گذشته. کفش‌های آهنی سوراخ شده؛ من اما هنوز خامم، هنوز هم در عشق همچو کودکان ناشی…
مولانا خودش را «خاموش» می‌نامید؛ یعنی ساکت. هیچ به این موضوع اندیشیده‌ای که شاعری، آن هم شاعری که آوازه‌اش عالمگیر شده، انسانی که کار و بارش، هستی‌اش، چیستی‌اش، حتی هوایی که تنفس می‌کند چیزی نیست جز کلمه‌ها و امضایش را پای بیش از پنجاه هزار بیت پرمعنا گذاشته چطور می‌شود که خودش را «خاموش» بنامد؟

کائنات هم مثل ما قلبی نازنین و قلبش تپشی منظم دارد. سال‌هاست به هر جا پا گذاشته‌ام آن صدا را شنیده‌ام. هر انسانی را جواهری پنهان و امانت پروردگار دانسته‌ام و به گفته‌هایش گوش سپرده‌ام. شنیدن را دوست دارم؛ جمله‌ها و کلمه‌ها و حرف‌ها را… اما چیزی که وادارم کرد این کتاب را بنویسم سکوت محض بود.
اغلب مفسران مثنوی بر این نکته تأکید می‌کنند که این اثرِ جاودان با حرف «ب» شروع شده است. نخستین کلمه‌اش «بشنو!» است. یعنی می‌گویی تصادفی است شاعری که تخلصش «خاموش» بوده ارزشمندترین اثرش را با «بشنو» شروع می‌کند؟ راستی، خاموشی را می‌شود شنید؟
همه بخش‌های این رمان نیز با همان حرف بی‌صدا شروع می‌شود. نپرس «چرا؟» خواهش می‌کنم. جوابش را تو پیدا کن و برای خودت نگه دار.
چون در این راه‌ها چنان حقیقت‌هایی هست که حتی هنگام روایتشان هم باید به مثابه راز بمانند.