کتاب در آداب داغ کردن

کی در منابع طب ایرانی زیرمجموعه اعمال دستی یا جراحی طبقه بندی می شود و به پزشکانی که از این روش درمانی استفاده می کرده اند کوّاء یا داغ گر گفته می شده است.

زهراوی از بزرگان پزشکی دوران طلایی اسلام، لازمه پرداختن به این روش درمانی را تسلط بر طب و آگاهی از آناتومی بدن به ویژه شناخت محل گذر عروق و اعصاب و داشتن تجربه عملی در کی بیان می کند.

امروزه برخی کی یا داغ گذاری را معادل با کوتریزاسیون می دانند، و عده ای هم پرتودرمانی را شکل پیشرفته تر آن می دانند.

اما کی نه فقط برای بند آوردن خونریزی یا مقابله با گسترش عفونت و رشد توده های بدنی توصیه می شده است، بلکه در انرژی بخشی یا تقویت و رفع سردی و رطوبت عضو هم کاربرد داشته است.

از دیگر کارکردها کی ممانعت از ریزش مواد در مسیرهای محاذی یا کانال های ارتباطی بین عضوی طب ایرانی است که شباهت زیادی با مریدین های طب چینی دارد.

بر همین اساس است که برای مثال گفته می شود کی وسط سر از بیماری های چشم، گوش، حلق و سایر اعضا که از ریزش نزله ایجاد می شوند جلوگیری می کند.